پارسی باستان، یا زبان پارسی باستان، یکی از زبان‌های ایرانی است که در دوران هخامنشیان (حدود ۵۵۰ تا ۳۳۰ قبل از میلاد) صحبت می‌شد. این زبان به خط میخی نوشته می‌شد و در کتیبه‌های مختلف، به ویژه کتیبه‌های داریوش بزرگ و خشایارشا، یافت می‌شود. این زبان به عنوان یکی از اجزای مهم زبان‌های ایرانی شناخته می‌شود و تأثیر زیادی بر زبان‌های بعدی، به ویژه فارسی میانه و فارسی نو داشته است. پارسی باستان به ما اطلاعات ارزشمندی درباره فرهنگ و تاریخ ایران باستان می‌دهد.