زبان پارسی باستان، که به آن فارسی باستان نیز گفته می‌شود، یکی از زبان‌های ایرانی است که در دوران هخامنشیان (حدود ۵۰۰ سال قبل از میلاد) مورد استفاده قرار می‌گرفت. این زبان به خط میخی نوشته می‌شد و متون آن عمدتاً شامل کتیبه‌ها و اسناد رسمی بود. زبان پارسی باستان به تدریج به فارسی میانه و سپس به فارسی نو تبدیل شد. این زبان به عنوان یکی از اجزای مهم فرهنگ و تاریخ ایران شناخته می‌شود و تأثیرات آن هنوز در زبان‌های امروزی مشهود است.