نظریه نسبیت، که توسط آلبرت انیشتین در اوایل قرن بیستم ارائه شد، شامل دو بخش اصلی است: نسبیت خاص و نسبیت عمومی. نسبیت خاص به رابطه بین زمان و فضا می‌پردازد و نشان می‌دهد که زمان و فضا نسبی هستند و به سرعت حرکت وابسته‌اند. این نظریه به ما می‌گوید که زمان برای اشیاء در حال حرکت به آرامی می‌گذرد. نسبیت عمومی، که در سال 1915 معرفی شد، نظریه‌ای درباره گرانش است. این نظریه بیان می‌کند که گرانش نتیجه انحنای فضا-زمان توسط جرم است. به عبارت دیگر، اشیاء بزرگ مانند سیارات و ستاره‌ها باعث خم شدن فضا-زمان می‌شوند و این انحنا حرکت دیگر اشیاء را تحت تأثیر قرار می‌دهد.