نظریه‌ی نسبیت، که توسط آلبرت انیشتین در اوایل قرن بیستم ارائه شد، شامل دو بخش اصلی است: نسبیت خاص و نسبیت عمومی. نسبیت خاص به بررسی رفتار اجسام در سرعت‌های نزدیک به سرعت نور می‌پردازد و نشان می‌دهد که زمان و فضا نسبی هستند و به حرکت وابسته‌اند. نسبیت عمومی، که در سال 1915 معرفی شد، نظریه‌ای درباره‌ی گرانش است. این نظریه بیان می‌کند که گرانش نتیجه‌ی انحنا و خمیدگی فضا-زمان ناشی از جرم است. به عبارت دیگر، اجسام بزرگ مانند سیارات و ستاره‌ها باعث تغییر شکل فضا-زمان می‌شوند و این تغییر شکل بر حرکت اجسام دیگر تأثیر می‌گذارد.