فیزیک نسبیتی، که توسط آلبرت انیشتین در اوایل قرن بیستم توسعه یافت، به بررسی رفتار اجسام در سرعت‌های نزدیک به سرعت نور می‌پردازد. این نظریه دو بخش اصلی دارد: نسبیت خاص و نسبیت عمومی. نسبیت خاص به توصیف حرکات اجسام در فضا و زمان می‌پردازد و نشان می‌دهد که زمان و فضا نسبی هستند. نسبیت عمومی، که در سال 1915 معرفی شد، گرانش را به عنوان انحنا در فضا-زمان توصیف می‌کند. این نظریه توضیح می‌دهد که چگونه اجسام بزرگ مانند سیارات و ستاره‌ها می‌توانند مسیر حرکت اجسام دیگر را تحت تأثیر قرار دهند. فیزیک نسبیتی به ما کمک می‌کند تا درک بهتری از جهان و قوانین حاکم بر آن داشته باشیم.