انگلیسی باستان یک زبان هندو-اروپایی است که در انگلستان و بخش‌هایی از اسکاتلند بین قرن پنجم تا دوازدهم میلادی صحبت می‌شد. این زبان از زبان‌های آنگلوساکسون و نورمن تأثیر پذیرفته و به تدریج به انگلیسی میانه تبدیل شد. زبان انگلیسی باستان شامل واژگان و گرامر خاصی بود که با زبان‌های امروزی متفاوت است. متون معروفی مانند Beowulf و Anglo-Saxon Chronicle نمونه‌هایی از ادبیات این دوره هستند. این زبان به عنوان پایه‌ای برای توسعه زبان‌های بعدی انگلیسی شناخته می‌شود.