آزاد نظم یک نوع شعر است که در آن شاعر از قافیه و وزن‌های سنتی پیروی نمی‌کند. این سبک به شاعران اجازه می‌دهد تا احساسات و افکار خود را به صورت آزاد و بدون محدودیت‌های ساختاری بیان کنند. آزاد نظم معمولاً بر روی تصویرسازی و بیان عواطف تأکید دارد. این نوع شعر در ادبیات معاصر فارسی به ویژه توسط شاعران مانند نیما یوشیج و سهراب سپهری رواج یافته است. آزاد نظم به شاعران این امکان را می‌دهد که با استفاده از زبان ساده و روزمره، مفاهیم عمیق و پیچیده را منتقل کنند.