نظریه ساختاری-کارکردی یک رویکرد در علوم اجتماعی است که بر اساس آن، جامعه به عنوان یک سیستم پیچیده از اجزای مختلف در نظر گرفته می‌شود. این نظریه تأکید دارد که هر جزء، مانند نهادهای اجتماعی و فرهنگ، نقش خاصی در حفظ ثبات و کارکرد کلی جامعه دارد. این نظریه به بررسی چگونگی تعامل این اجزا و تأثیر آن‌ها بر یکدیگر می‌پردازد. امیل دورکیم، یکی از بنیان‌گذاران این نظریه، بر اهمیت همبستگی اجتماعی و نظم در جامعه تأکید کرده است و معتقد است که تغییرات در یک بخش می‌تواند بر سایر بخش‌ها تأثیر بگذارد.