نسبیت، نظریه‌ای در فیزیک است که توسط آلبرت انیشتین در اوایل قرن بیستم توسعه یافت. این نظریه دو بخش اصلی دارد: نسبیت خاص و نسبیت عمومی. نسبیت خاص به بررسی رفتار اجسام در سرعت‌های نزدیک به سرعت نور می‌پردازد و نشان می‌دهد که زمان و فضا نسبی هستند و به حرکت وابسته‌اند. نسبیت عمومی، که در سال 1915 معرفی شد، نظریه‌ای درباره گرانش است. این نظریه بیان می‌کند که جرم می‌تواند فضا-زمان را خم کند و این انحنا باعث ایجاد نیروی گرانش می‌شود. به عبارت دیگر، اجسام بزرگ مانند سیارات و ستاره‌ها بر ساختار فضا-زمان تأثیر می‌گذارند.