قانون مدنی ایران، که در سال ۱۳۱۴ هجری شمسی تصویب شد، به عنوان یکی از مهم‌ترین متون قانونی در نظام حقوقی ایران شناخته می‌شود. این قانون شامل اصول و قواعدی است که به تنظیم روابط حقوقی افراد و نهادها می‌پردازد و به موضوعاتی مانند قراردادها، مالکیت و مسئولیت مدنی می‌پردازد. این قانون به‌طور کلی به دو بخش تقسیم می‌شود: بخش عمومی و بخش خاص. بخش عمومی شامل اصول کلی حقوقی است، در حالی که بخش خاص به موضوعات خاص مانند خانواده و ارث می‌پردازد. قانون مدنی ایران به عنوان مبنای حقوقی برای حل و فصل دعاوی و اختلافات در کشور عمل می‌کند.