ساختار انقلاب‌های علمی به تغییرات بنیادی در نظریه‌ها و روش‌های علمی اشاره دارد. این تغییرات معمولاً زمانی رخ می‌دهند که نظریه‌های موجود قادر به توضیح پدیده‌های جدید یا حل مشکلات علمی نیستند. در این شرایط، نظریه‌های جدیدی به وجود می‌آیند که می‌توانند به طور مؤثرتری واقعیت‌ها را تبیین کنند. این انقلاب‌ها معمولاً شامل مراحل مختلفی هستند، از جمله تحول پارادایم، که در آن یک نظریه جدید جایگزین نظریه قدیمی می‌شود. توماس کوهن، فیلسوف علم، این مفهوم را به خوبی توضیح داده و نشان داده است که چگونه این تغییرات می‌توانند به پیشرفت‌های بزرگ در علم منجر شوند.