Η καθαρεύουσα είναι μια μορφή της ελληνικής γλώσσας που αναπτύχθηκε τον 19ο αιώνα. Σκοπός της ήταν να συνδυάσει στοιχεία της αρχαίας ελληνικής με τη δημοτική γλώσσα, προκειμένου να δημιουργηθεί μια πιο "καθαρή" και επίσημη γλώσσα για τη λογοτεχνία και τη διοίκηση. Η καθαρεύουσα χρησιμοποιήθηκε ευρέως σε σχολεία, δημόσιες υπηρεσίες και λογοτεχνικά έργα, αλλά σταδιακά αντικαταστάθηκε από τη δημοτική γλώσσα. Σημαντικοί εκπρόσωποι της καθαρεύουσας περιλαμβάνουν τον Διονύσιο Σολωμό και τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.